Korte verhalen: Oppervlakte
di 31 jan 2023 – Martin Reekers
Ik wou dat ik kon zwerven
door de wereld
in mooi weer
of in warme regen
De eerste stap vereist het lef
dat ik ontbeer…
Van echte durf beroofd,
kan ik enkel zwerven,
zwerven door mijn hoofd…
Oppervlakte
Op slag van het nieuwe jaar viert de oppervlakte hoogtij. Het eerst bij de buren. “De beste wensen hè!” Het is bij het handen schudden en kussen alleen even de vraag wie het als eerste zegt en wie dus antwoordt met: “Hetzelfde he!” Zo gaat dat in de nachtelijke uren en later op de eerste dag van het nieuwe jaar nog even door. Op je eerste werkdag herhaalt het ritueel zich. Want een ritueel is het, want wat wens je iemand met die woorden nu eigenlijk echt toe? Het is net of je even niet op de juiste wensen kunt komen en dan denkt: ‘Nou laat ik ze maar ‘de beste wensen’ noemen, dan zit de juiste er altijd bij.
Het is pure oppervlakkigheid. Bij mijzelf in elk geval want als ik eerlijk ben kan ik mijzelf niet eens op een doordachte ‘de beste-wensen-wens’ betrappen. Het is een holle frase. Er zit niets achter. Om iemand iets oprechts en iets inhoudelijks toe te wensen, moet je jezelf een beetje hebben verdiept in die ander en tja, ik moet eerlijk toegeven dat ik veel van de mensen die ik zoen en de handen schud bij nieuwjaar daarvoor niet voldoende goed ken. Hetzelfde geldt voor: ‘Hé hallo, hoe gaat het?’ De ongemakkelijkheid die ontstaat als dan gezegd wordt: ‘Nou, eerlijk gezegd belazerd!’ Het goed antwoord is natuurlijk: ‘Goed, ik mag niet klagen en met jou?’ Ach, misschien moet ik maar voor lief nemen dat dit soort holle frases alleen dienen voor de vorm om te laten merken dat je elkaar gezien hebt.
Toch is een oppervlakteverschijnsel waar ik maar niet aan kan wennen. Ik heb het dan over de tot betekenisloosheid gedevalueerde mooiste contactuele gebaar dat ons mensen gegeven is: de kus. In veel contacten is de kus gereduceerd tot slechts de vorm. Dat wordt goed duidelijk in een internationaal gezelschap. Nederland dames begroet ik met drie wangzoenen, maar als ik Franse dames zoen, moet ik er goed aan denken dat zij maar twee wangzoenen verwachten. Een derde schept lacherige verwarring. Ik vraag me ook af waarom mannen en vrouwen beide vrouwen kussen, maar mannen elkaar niet. Ikzelf doe dat wel eens, bij mijn broer bijvoorbeeld en ook bij een goede vriend, maar sommige mensen vinden dat raar. Je zou bijna denken dat dit kussen toch een soort erotische connotatie heeft. Als dat al zo is, valt het mij op dat er dames zijn die er bijzonder goed in slagen om elk grammetje erotiek uit hun kus te zeven. Nou ja kus… het is niet meer dan drie keer een zeer kort wangcontact. Lippen komen er niet aan te pas. Sommige dames hebben die kus tot op grote hoogte geperfectioneerd. Zij spelen in de eredivisie van de oppervlakte kus door volstrekt aanrakingloos zoenen. Er zijn er die zo dichtbij komen dat de kus onvermijdelijk lijkt. Pas in de laatste split second merk je dat hun lippen jou niet bereiken en jij hun wangen niet. Jij hebt dan lucht happend het nakijken. Virtuoos!
Ik ben weliswaar bewonderaar van de liploze kus, maar uitsluitend vanwege de hoge graad van perfectie waarmee deze soms wordt uitgevoerd. Prima om naar te kijken, maar ik onderga deze liever niet. Ik heb sowieso moeite met vormkussen. Ik kom wel eens op een verjaardag waar altijd ook een vrouw is die ik zijdelings ken, maar die zo in mijn allergie zit dat ik al pukkels krijgen bij de gedachte aan wangcontact alleen. Ik houd haar door een uitgestrekte hand te geven op afstand en ontloop zo de vormkus. Toch een beetje ongemakkelijk…
Ik heb besloten de kus in ere te herstellen. Ik kus voortaan alleen mensen met wie ik echt een band voel. Vrouwen en mannen! Op de wang. Alleen mijn dochters komen in aanmerking voor een korte kus op de lippen. Ik weet dat er nog niet zo lang geleden schande gesproken werd van een bekende voetballer die gefotografeerd was terwijl hij zijn dochter op de mond zoende. Onzin! Voor mij is dit het meest kostbare gebaar van vader-dochter-liefde dat ik niet besmeurd wens te zien met erotiek. Ik wil dat de kus die ik mijn dochters geef zichtbaar anders is, zichtbaar betekenisvoller dan de kussen die ik anderen geef. Voor erotiek reserveer ik de volle langduriger kus op de mond en de tongzoen.
Martin Reekers (1951) schrijft regelmatig voor LoopbaanVisie, het onafhankelijke vakblad voor professionele loopbaanadviseur en publiceert boeken binnen het domein mens en werk. Hij is tevens cartoonist. Cartoonisten proberen de werkelijkheid vanuit andere, vaak onverwachte, perspectieven te belichten. Precies dat probeert Martin ook met zijn columns te doen. Soms vederlicht met een vleugje absurdisme, soms wat meer filosofisch, maar altijd afgeblust met een scheutje humor. Vorig jaar verscheen zijn boek Een sleutel naar het walhalla: Openingen voor een mooie pensioenbeleving.