INHOUD THEMA ‘LOOPBAANSTORINGEN’ (december 2012)

PRAKTIJK

WETENSCHAP

NIEUW(S)

TEN GELEIDE
Als je een storing opvat als een onderbreking van een stroom, hebben we allemaal in onze carrière wel één of meerdere loopbaanstoringen. Ieder mens twijfelt wel eens of hij de juiste weg bewandelt in leven en loopbaan. Dat kan tot een impasse leiden, met verschijnselen als motivatieverlies, verveling, bore-out en behoefte om doordeweeks uit te slapen. We kunnen in conflict raken met leidinggevenden, medewerkers of collegae, die het plezier in werken danig verstoren en wat tot uitval kan leiden. Op enig moment in ieder leven is er wel een keer ontslag, gevolgd door een periode van (korter of langer durende) werkloosheid. En wat te denken van overwerktheid en burn-out? Dat leidt tot heuse breuken in de loopbaan. Storingen zijn soms feitelijk, soms emotioneel en soms existentieel.

De kans is groot dat u in één van bovenstaande voorbeelden herkenning vindt. Bestaan er eigenlijk wel loopbanen dieniet onderweg een keer verstoord raken in hun voortgaande beweging? Is dat erg? Zo ja, wanneer is dat dan erg?

Je zou kunnen stellen dat storingen buitengewoon zinvol, verrijkend en soms zelfs plezierig blijken, al zullen we dat vaak pas achteraf benoemen. Ten tijde van de storing kan die heftig voelen en lijkt een eventueel nut niet aan de orde. Mensen kunnen er zelfs – terecht – boos over worden als ze er middenin de dip tactvol op worden gewezen dat ‘ze er later vast en zeker met plezier op terug zullen kijken’. Op het moment van een storing wil je verdriet hebben en boos of teleurgesteld zijn.

Maar terwijl achteraf het leven verrijkt kan blijken, zijn er ook veel loopbaanstoringen die niet meer goed (dreigen te) komen. Jongeren met leerstoornissen, gedragsproblematiek en/of handicaps die hun opleiding niet af kunnen maken, en dus een startkwalificatie ontberen, ervaren direct aan het begin van hun loopbaan al een verstoring; de kans op begrip in de huidige samenleving en herstel blijkt kleiner dan we hen zouden gunnen. Ouderen die op hun zestigste worden ontslagen en nog graag door willen werken, blijken nergens welkom want ‘te duur, te eigenwijs en te star’. Nog gebeurt het dat medewerkers tijdens hun burn-out wordt geadviseerd voorlopig thuis te zitten, waardoor ze soms onherstelbaar afglijden naar een werkloos bestaan met verlies van zelfvertrouwen en hoop.

Loopbaanstoringen zijn ook soms tamelijk obscuur. Ik ben telkens weer verbaasd hoe mensen – hoog of laag opgeleid – vast kunnen geraken in conflicten en toch ‘gewoon’ doorwerken, jaar in, jaar uit. Of niet weten wat ze anders zouden kunnen of willen en ook dan maar doorgaan in hun huidige baan, net te krachtig om ziek te worden en nog te zwak om te durven erkennen dat de huidige situatie ongezond is. Ook als een baan doorloopt, kan er sprake zijn van chronische verstoring.

Ach, er zijn nog te veel voorbeelden van mensen die het niet is gegund om vanuit talent, met plezier en in de kracht van hun mogelijkheden te kunnen werken en bij te dragen. Ik denk dat ieder mens zo zijn leven zou willen ervaren. Als loopbaanprofessionals hebben we daarin belangrijk werk te doen.

Frank van der Mijn
Hoofdredacteur
redactie@loopbaan-visie.nl