Korte verhalen: Klimaat
ma 09 mei 2022 – Martin Reekers
Ik wou dat ik kon zwerven
door de wereld
in mooi weer
of in warme regen
De eerste stap vereist het lef
dat ik ontbeer…
Van echte durf beroofd,
kan ik enkel zwerven,
zwerven door mijn hoofd…
Klimaat
Het is zorgelijk. Die ongebreidelde CO2-uitstoot, de stijgende zeespiegel, de afkalvende Noordpool en de plasticsoep in de oceanen. De effecten daarvan op het klimaat op aarde worden wisselend geduid. De één beweert zeker te weten dat het klimaat op aarde nauwelijks te beïnvloeden is door de mens, de ander is even stellig overtuigd van het tegendeel. Mijn mening zal aan die tegenstelling weinig veranderen. Toch meen ik te mogen stellen dat er een klimaatsverandering gaande is. Een verslechtering ook. Ik weet voor 100% zeker dat dit komt door toedoen van de mens. Dat is in de ogen van sommigen vast een boude uitspraak. Misschien levert mij deze wel een tsunami aan haatmails en doodsbedreigingen op! Het zou zo maar kunnen, want mensen worden wel om minder vervloekt. Het ventileren van een mening of het tekenen van een cartoon kan al aanleiding zijn tot vlagverbrandingen door om wraak schreeuwende demonstranten. Eigenlijk zijn mij die wel welkom zin het kader van dit betoog. Ik zou zelfs durven zeggen: het kan niet zonder.
Het gaat mij om het sociale klimaat waarin apert liegende presidenten en politici, scheldende twitteraars, rabiate geloofsbeleiders en niets ontziende terroristen het sociale weer lijken te bepalen. Mensen die mijn rolmodellen zouden moeten zijn, zie ik verkozen en herkozen worden ondanks dat zij schelden, liegen en op de man spelen in en buiten het parlement. Op internet hopen complotdenkers en nepnieuwsknutselaars hun onzin via groteske aantallen likes te verheffen tot waarheid. Kansloze jongeren vullen hun holle bestaan met extreme religieuze opvattingen, plegen zinloze aanslagen en verwerven, met dank aan op sensatie beluste media, zo hun vaak postume heldendom in eigen kring.
Wat is er gebeurd? Waar ontspoorde het klimaat? “Verbeter de wereld begin bij jezelf!”, was dat niet een spreuk van die ouderwetse Bond Zonder Naam? Oké, denk ik, maar waar begin ik in hemelsnaam? Niet meer door het rode licht fietsen of geagiteerd koplampsignalen geven en toeteren naar een medeweggebruiker? Het lijken mij niet de juiste handvatten om het tij te keren. Maar waar zijn die handvatten wel? Zou het soms zo zijn dat de mens af en toe een wereldoorlog nodig heeft? Een wereldoorlog als een gruwelijke bloed vergietende resetknop die er voor zorgt dat wij weer gaan doen wat we elkaar nu in het parlement toebijten: “Doe normaal joh!”
Martin Reekers (1951) schrijft regelmatig voor LoopbaanVisie, het onafhankelijke vakblad voor professionele loopbaanadviseur en publiceert boeken binnen het domein mens en werk. Hij is tevens cartoonist. Cartoonisten proberen de werkelijkheid vanuit andere, vaak onverwachte, perspectieven te belichten. Precies dat probeert Martin ook met zijn columns te doen. Soms vederlicht met een vleugje absurdisme, soms wat meer filosofisch, maar altijd afgeblust met een scheutje humor.
